Za kolebkę większości sztuk walki Dalekiego Wschodu uważa się klasztor Shaolin w regionie Honan (Chiny), położony nie opodal Żółtej Rzeki. W roku 520 p. n. e. do Shaolin przybył Da Mo albo Tamo (jap. Daruma Taishi), znany powszechnie jako Bodhidharma. Był on prawdopodobnie jednym z wędrownych mnichów buddyjskich przemierzającym Jedwabny Szlak w drodze z Indii albo Cejlonu.
Trudno jednoznacznie określić tę postać, jako że jest ona owiana wieloma legendami graniczącymi wręcz z magią. Bodhidharma wpisał się na stałe nie tylko w historię Shaolin, ale także w całą kulturę Dalekiego Wschodu. Nazywa się go pierwszym patriarchą zeń, ponieważ był on twórcą podstaw buddyzmu chan (jap. zeń). Postać Bodhidharmy urosła do rangi symbolu. Przypisuje się mu opracowanie zestawu ćwiczeń fizycznych, których celem było podniesienie sprawności umęczonych klasztorną dyscypliną mnichów. Zdaniem niektórych historyków badających rozwój sztuk walki na Dalekim Wschodzie, ćwiczenia te były jedynie asanami (pozycjami jogi), inni uważają, że prawdziwymi technikami walki. O tym, że sztuka bojowa nie była obca mnichom z Shaolin, świadczą wgłębienia w posadzce w Sali Tysiącletniego Buddy – ślady stóp pozostawione po uciążliwych treningach oraz freski na ścianach klasztoru.